Het werkt! Het schema van het vorige deel, zoals eerder, zwevend opgebouwd. Wanneer ik het locje op de rails zet, moet ik even een tijdje wachten om te zorgen dat de supercap opgeladen is. Hij moet zogezegd “op stoom komen”. De besturing vanaf de browser op de computer lukt! Alleen niet voor lang! Hierboven zie je het resultaat van het soldeerwerk, nu met wat dunnere draadjes, die jammer genoeg wel wat breekbaar blijken. Die draadjes zijn lekker stug, dus zijn goed buigbaar waarna ze min of meer in die stand blijven staan. Ze zijn echter zo stug dat de koppeling tussen locje en wagonnetje (waarRead More →

Oké. In mijn vorige artikeltje heb ik een uitstapje gemaakt naar het inzetten van een supercap om spanningsdips richting de ESP-module op te vangen. Hierboven nog een keer het schema hoe de supercap in het geheel ingezet zou moeten/kunnen worden. Nog even terug: waarom was die spanningsdip ook alweer een probleem? Nou, wanneer de ESP-module start (wanneer de spanning erop gezet wordt) wordt de webserver die erop draait (zie de code hieronder) ook gestart. Wanneer de spanning tijdens een dip wegvalt en weer terugkomt wordt de ESP feitelijk gereset en wordt de webserver dus gestopt en weer opgestart. Dat kost tijd, maar belangrijker: de ESPRead More →

Om de voedingsdips in de stroomvoorziening van mijn treintjes op te vangen dacht ik gebruik te kunnen maken van super condensatoren, oftewel supercaps. Een condensator is een elektrisch component dat in bijna alle elektronische schakelingen gebruikt wordt. Het component kan een hoeveelheid energie opslaan (het lijkt hierdoor wat op een batterij), de capaciteit wordt uitgedrukt in Farad. Normale condensatoren hebben een capaciteit van enkele pico- tot microfarads. Een supercap kan wel 500 Farad opslaat. Hier een uitgebreid verhaal. 1000 pF = 1 nF1000 nF = 1 µF1000 µF = 1 mF1000 mF = 1F Een supercap van 1 farad komt dus overeen met 1.000.000.000.000 pF!Read More →